پس از جنگ جهانی و توسعه بمب اتمی، اتحاد جماهیر شوروی خواهان یک بمب افکن دوربرد با قابلیت رسیدن به ایالات متحده بود. در ابتدا، آنها به سراغ موتورهای جتی رفتند که تازه توسعه یافته بودند، اما در آن زمان، آنها به سوخت زیادی نیاز داشتند تا مسافت مورد نیاز را پوشش دهند. موتورهای پیستونی موجود به اندازه کافی برای چنین هواپیمای بزرگی قدرتمند نبودند، بنابراین توپولف تصمیم گرفت از موتورهای توربوپراپ استفاده کند.
به کمک یک تیم آلمانی از مهندسان- زندانیان سابق یونکرز و تحت رهبری فردیناند برندر، دانشمند هوافضای اتریشی طراحی شده بودند، روسها موتور توربوپراپ ۱۲ هزار اسب بخاری کوزنتسوف را توسعه دادند. هر چهار موتور Tu – ۹۵ با دو پروانه چهار پره ناهمسوگرد تجهیز شده بودند. جریان هوای پیچیده ایجاد شده بین دو پروانه، صدای وزوز عمیقی تولید میکند که تا کیلومترها شنیده میشود. Tu – ۹۵ به قدری پر سر و صدا است که پرسنل نیروی دریایی مستقر در زیردریاییهای غوطه ور در زیر آب نیز میتوانند به پرواز آن در بالای سر خود گوش دهند.
...